چرا؟

چرا انقدر بی تفاوت؟چرا انقدر خود خواه؟چرا انقدر دو رو؟چرا انقدر بدبخت؟چرا چشمامون رو باز نمی کنیم که ببینیم دور و برمون چه خبره؟چرا نگاه می کنیم ولی نمی بینیم؟چرا خیره می شیم ولی بی تفاوت رد می شیم؟چی باعث میشه فکر کنیم ما مهم تریم؟چی باعث می شه فکر کنیم ما بهتریم؟چطور توان و وقت خندیدن به مشکلات دیگران رو داریم ولی ذره ای رغبت به کمک کردن نداریم؟چرا قادریم ساعت ها،روز ها،ماه ها،سال ها حرف بزنیم ولی وقتی برای عمل کردن کنار نمی گذاریم؟چرا تا وقتی خوشحالیم از مشکلات دیگران چشم می پوشیم که نکنه خدایی نکرده روح لطیفمون صدمه ببینه،ولی وقتی نوبت ما شد که ناراحت باشیم شاکی ایم که برای هیچ کس مهم نیست؟